Vesaas´ krigslyrikk var ikke noen typisk kamplyrikk som manet til kamp og tegnet et skarpt bilde av fienden. Hun beskrev fienden på en mer nyansert måte og var mer opptatt av hverdagslivet under okkupasjonen. I juni 1940 skrev hun: "Nei her vil vi vera. Vi vil ikkje røme/til andre stader, til tryggare kår" (Fra diktet "Vi vil vera her"). I "Tung tids tale" peker hun på betydningen av fellesskap og å stå sammen i vanskelige tider.

Tekst:

Det heiter ikkje: eg – no lenger.

Heretter heiter det: vi.

Eig du lykka så er ho ikkje lenger

berre di.

Alt det som bror din kan ta imot

av lykka di, må du gi.

Alt du kan løfte av børa til bror din,

må du ta på deg.

Det er mange ikring deg som frys,

ver du eit bål, strål varme ifrå deg!

Hender finn hender, herd stør herd,

barm slår varmt imot barm.

Det hjelper da litt, nokre få forfrosne,

at du er varm!